ခွဲစိတ်ဖို့ပြင်ဆင်နေတုန်း ကာ…မ အမြတ်ထုတ်ခံလိုက်ရတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့အဖြစ်
“ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ ကွယ်” မိချိုတစ်ယောက်….ခွဲစိတ်ခံရန်အတွက်…ဆေးရုံတစ်ခု၏ ခန်းမတစ်ခုအတွင်းမှာဖြစ်သည်။မိချို…….ဟာ တွန်းလှည်းကုတင်လေးပေါ်မှာ ပက်လက် ကလေးစောင့်နေရရှာတယ်။သူမဟာ …ခွဲစိပ်ကုသခံရမှာ ဖြစ်တဲ့ အတွက် အဝတ်အစား မပါ ဗလာကိုယ်တီးနဲ့ ဖြစ်နေလို့ စောင်ဖြူပါးလေးနဲ့ ချုံ လွားပေးထားကြတယ်။ခဏနေတော့ ..ဝတ်ရုံအဖြူကြီးဝတ်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက် အခန်းအတွင်းဝင်လာပြီး…သူမကိုလွားခြုံပေးထားတဲ့ စောင်ပါးလေးကို မ, ကြည့်တယ်။ပြီးတော့ ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ ပြန်ထွက်သွားတယ်……
တစ်ခါ…ခဏနေပြန်တော့ ခုနလူ ဝင်လာပြီး…… စောင်ကို မ, ကြည့်ပြန်တယ်။ပြီးတော့ ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ ပြန်ထွက်သွားပြန်တယ်။အဲ…မကြာပြန်ဖူး… ခုနလူပဲ… တတိယအကြိမ်အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး စောင်ကို မ, ကြည့်ပြန်တယ်။ဒီတခါတော့ မိချိုက…မနေနိုင်တော့လို့…..မေးတယ်… “ဒေါက်တာ ကျမကို မကြာခင် ခွဲစိပ်ကြတော့မှာ မဟုတ်လားဟင်…သိဘူးလေ..ကျနော်က ဒီဆေးရုံကို ဆေးပြန်သုတ်နေတဲ့ ဆေးသုတ်သမားပါ”။”တိန်”မိချိုမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ဘာပြောရမှန်း မသိရှာတော့ပေ။မူရင်းကို credit ပေးပါတယ်။
Be the first to comment